آماده سازی دانش آموزان برای موفقیت در آینده

امروزه در بسیاری از کشورهای صنعتی و پیشرفته دنیا تلاش می شود تا با استفاده از هوش مصنوعی و فناوری هایی چون دوربین های حرکتی، ربات های هوشمند، کارت های اعتباری هوشمند و … بسیاری از امور روزانه به راحتی و بدون نیاز به نیروی انسانی انجام گیرد. به طوری که مثلا در زمان خرید از فروشگاه های بزرگ، مشتریان در زمان ورود با اسکن کردن اقلام روی تلفن همراه خود، اقلام را از قفسه برداشته و از درب خارج می شوند. فرآیند محاسبه میزان خرید و برداشت آن از حساب به صورت خودکار انجام می گیرد و صورت حساب از طریق پیامک به تلفن همراه مشتری ارسال می شود.

در واقع باید گفت که در آینده اتوماسیون نقش موثری دارد، برای بسیاری از مشاغل، نیروهای انسانی جای خود را به ربات های هوشمند می دهند، مثلا کار در بانک، فروشگاه ها، برداشت میوه از باغات، خدمات رستوران ها، توزیع و پخش مواد غذایی و … از جمله مشاغلی هستند که در آینده وجود نخواهد داشت. با این حال به لطف فناوری های جدید بسیاری مشاغل جدید ایجاد می شوند که راه حل های جدیدی برای مشکلات بشر در سال های آینده ارائه می کند.

سوال مهم اینجا است که سیستم آموزشی کنونی از پیش دبستانی تا آموزش حرفه ای بزرگسالان، امکان سازگاری با دنیای در حال تغییر را خواهد داشت یا خیر. جوانان نشان داده اند که توانایی و تمایل انجام پیچیده ترین چالش های اجتماعی، فناوری و اقتصادی را دارند و اگر فرصت کافی در اختیار داشته باشند به راحتی می توانند خود را برای آینده آماده کنند.

تغییر و عدم اطمینان

یکی از سوالاتی که ذهن بشر امروز را به خود مشغول کرده، این است که تأثیر پیشرفت ‌های سریع فناوری مانند هوش مصنوعی و اتوماسیون بر اقتصاد جهانی آینده و ثبات سیاسی و اجتماعی چه خواهد بود؟ پیش بینی های ترسناکی در این زمینه وجود دارد که خبر از بیکاری های افسارگسیخته در آینده می دهد، مسائلی که ممکن است منجر به خیزش های مدنی خشونت آمیز در بسیاری از کشورهای جهان شود.

برخی دیگر از اقتصاددانان یک طوفان از حوادث را پیش بینی می کنند که عبارتند از: افزایش رقابت ‌پذیری جهانی، دشوار شدن شکوفایی اقتصادی برای بسیاری از کشورها، پیری جمعیت که منجر به اعمال فشار بیشتری بر سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی و خدمات اجتماعی می شود و مهمتر از همه تغییرات آب و هوایی و اقلیمی که بیشترین مشکلات بشر در سال های آینده را رقم می زند. به این ترتیب می توان گفت آینده جهان در دست کشورهایی است که امروز به دنبال راه حلی برای مشکلات ذکر شده هستند.

اگر کمی منطقی و واقع بینانه به این جریانات نگاه کنیم باید گفت که اکثر این پیش بینی ها افراطی هستند، تغییرات تکنولوژیکی و دستاوردهای آن همیشه در تاریخ بشر رخ داده است، گاهی به مرور و با ملایمت و گاهی نیز مثل دوران انقلاب صنعتی با پیامدهای فراوان، با این حال در بسیاری از مواقع چنین مسائلی در کنار اختلالات اقتصادی و اجتماعی فرصت هایی را نیز ایجاد کرده است. با این حال باید بپذیریم که انقلاب صنعتی چهارم در راه است.

آینده‌پژوهان خوش ‌بین‌تر اذعان می ‌کنند در حالی که فرصت‌های جدید برای اشتغال و نوآوری با سرعت بسیار رخ می دهد، به طور قطع تغییرات قابل‌توجهی در انواع مشاغل موجود، مهارت‌های مورد نیاز برای مشاغل موجود و دستمزدهای پرداختی نیز رخ خواهد داد. علیرغم پیش ‌بینی ‌های مختلف، همه موافق هستند که شکل جامعه آینده به واکنش سیاست‌گذاران، کسب‌و کارها، سازمان‌های کارگری و مهمتر از همه آموزش بستگی دارد.

به این ترتیب اکثر تحلیلگران می گویند در این راه مخاطرات زیاد است و عدم رسیدگی به تغییرات مورد نیاز مهارت‌ها می ‌تواند تنش‌های اجتماعی را تشدید کند و منجر به افزایش مهارت ‌ها و افزایش دستمزدها و باعث ایجاد شکاف در جامعه شود.

دوره جدید، عصر آموزش است، مشاغل سنتی با دستمزدهای تعریف شده در آنها رو به کاهش هستند، عصر اتوماسیون عصری است که در آن سرمایه انسانی در اولویت قرار ندارد. در واقع رفاه آینده جامعه و نیروی کار آن بستگی به نگرش ما به آینده و همچنین هدفگذاری و تلاش برای رسیدن به آن دارد…

هرج و مرج یا فرصت؟

نتیجه به آموزش و نبوغ جوامع بستگی خواهد داشت. سوال بسیار مهم این است که آیا ما به عنوان رابط میان نسل قدیم و جدید می توانیم خود را با این تغییرات هماهنگ کنیم. ارزیابی و پژوهش ها نشان می دهد که کدام مهارت ها و شایستگی ها در دهه های آینده بیشتر مورد نیاز خواهند بود، به این ترتیب می توان به پیامدهای مهمی در مورد چگونگی نیاز به تغییر آموزش نیز دست پیدا کرد. این مهارت ها عبارتند از:

۱. مهارت‌هایی که فقط ذهن انسان دارد ، چنین مهارت هایی امتیاز بیشتری خواهد داشت: مدل‌هایی که پیش‌بینی می‌کنند چه نوع مشاغلی ایجاد می ‌شود و کدامیک از مشاغل ناپدید می ‌شوند، همگی ناقص هستند، اما اکثر آنها می گویند مشاغلی که به راحتی هوشمند می‌شوند، از جمله مکانیک، اپراتور دستگاه های تولیدی، امور مالی و حسابداری و کارگران تولید، احتمالاً در سطح جهانی کاهش خواهند یافت. ضمن این که پست های مدیریتی و حرفه ای (مهندسان، دانشمندان، تحلیلگران)، کارکنان مراقبت (مراقبت از سالمندان، مراقبت از کودکان، خدمات اجتماعی) و افراد خلاق و هنرمند به شکل چشمگیری افزایش می یابند. حتی مشاغلی که به طور کامل با مشاغل هوشمند جایگزین نشده‌اند نیز با تاکید بر وظایفی که به سمت قضاوت انتقادی، مراقبت، خلاقیت و ارتباطات همراه است، تغییر می ‌کنند.

مهم نیست که چه نوع چالش و مشکلاتی باید در آینده حل شوند، در هر صورت مهارت های اساسی دانشگاهی همیشه مورد نیاز خواهد بود، مهارت هایی که شامل مهارت های زبانی، محاسبات، تجزیه و تحلیل و آموزش مدنی می شود.

در آینده کشورهایی موفق هستند که به شکل قابل توجهی چنین مهارت هایی را به نسل جدید آموزش می دهند. در آینده، حتی فوریت بیشتری برای یافتن راه‌هایی وجود خواهد داشت که به هر دانش‌آموز پایه‌ای قوی در مهارت‌های محاسباتی و سوادآموزی اولیه و هسته اساسی دانش محتوا ببخشد.

با این حال، مهارت‌هایی مانند قدرت حل مسائل به شکل خلاقانه و حل مشارکتی مسائل، مهارت‌های اجتماعی، مدیریت بحران و امثال آن مهم‌تر از همیشه خواهند بود. این بدان معناست که مدارس ما باید راه‌هایی بیابند تا اطمینان حاصل شود که دانش‌آموزان به خوبی مهارت های لازم را می آموزند، به نظر می رسد که چالش بسیار سختی را پیش رو داشته باشیم چرا که انتقادات بسیاری به سیستم آموزشی وارد است که در مقایسه با سایر کشورهای جهان از زیرساخت های لازم برای موفقیت نسل جدید در دنیای آینده برخوردار نیست.

۲. اتوماسیون همه را تحت تأثیر قرار می دهد، اما مشکلات بیشتری را برای گروه های مختلف ایجاد می کند: در حالی که کشورهای در حال توسعه احتمالاً شاهد رشد طبقه متوسط هستند ، ​​این مشکلات در مورد کشورهای پیشرفته صادق است. قشر جوان به ویژه آنهایی که تحصیلات کمتری دارند و یا آموزش کمتری دریافت می کنند بیتشر در معرض اختلالات در بازار کار در جامعه آینده خواهند بود

در واقع هیچ کس نمی داند که اوضاع چگونه پیش خواهد رفت، فرصت های مختلف برای تحرکات اجتماعی، دسترسی به آموزش پیشرفته، فوریت های عملی و … از جمله مواردی است که باید به آنها فکر کرد.

در این زمان آموزش مدنی مهم تر از همیشه خواهد بود. دموکراسی نمی تواند در دنیایی که مسائل بهداشتی، زیست محیطی و جمعیتی به طور فزاینده ای پیچیده است چندان اهمیتی داشته باشد، در واقع بزرگسالان تمایلی به شرکت در این بحث ندارند و به راحتی به سمت راه حل های ساده گرایانه کشیده می شوند.

۳. در آینده ما به نیروهای خلاق، مبتکران و رهبران موثر بیشتری نیاز خواهیم داشت: نوآوری ها و فناوری های جدید باعث ایجاد مشاغل جدید در اجتماع می شوند. سیاست ها و برنامه ها به افراد کمک می کنند تا با شرایط جدید سازگار شوند، فرصت های جدیدتری بیابند و با نابرابری ها مبارزه کنند. با این حال واقعیت ها و چالش های پیش رو پیچیده است و به رهبران و مبتکران بستگی دارد. در واقع جامعه تا حد امکان به تعداد زیادی از این افراد، از هر طبقه‌ای نیاز خواهد داشت.

روش های سنتی شناسایی و پرورش استعداد و رهبری و شیوه های استعداد یابی قدیمی کافی نخواهد بود. ما باید راه‌های جدید و کاملاً شخصی‌سازی‌شده‌ای پیدا کنیم تا به هر دانش‌آموز کمک کنیم تا پتانسیل، ایده‌ها و ظرفیت‌های حل مسئله کشف نشده خود را درک کند. ما باید اشتیاق، استعدادها و پتانسیل های فردی را به گونه ای پرورش دهیم که فراتر از فرصت هایی باشد که فقط در اختیار دانش آموزانی قرار دارد که در برنامه های نخبه قرار می گیرند، شبکه های اجتماعی گسترده ای دارند، خانواده هایشان وقت دارند تا آموزش های سفارشی، غنی سازی و اجتماعی را بگذرانند.

 ما باید خودمان را به چالش بکشیم تا به کودکانی که ممکن است سرکش، ناتوان یا بی انگیزه به نظر برسند، به عنوان رهبران و مبتکران بالقوه نگاه کنیم، نه مشکل ساز. ما باید سیستم های مدرسه خود را به گونه ای تغییر جهت دهیم که استفاده از برچسب ها را متوقف کنند و در عوض مسیرها و امکاناتی را ایجاد کنیم که آنچه را دانشمندان برای باروری پتانسیل ها می دانند در اختیار همه دانش آموزان قرار دهد.

۴٫ تغییر یک امر عادی خواهد بود: در جامعه آینده از دست دادن شغل و فرصت های جدید خیلی سریع ایجاد می شود. به گفته موسسه جهانی مک کینزی تا سال ۲۰۳۰ بین ۴۰۰ تا ۸۰۰ میلیون نفر نیروی کار به دلیل اتوماسیون شغل خود را از دست می دهند. بنابراین قطعی ترین مسئله در مورد کار در دنیای آینده آن است که با بیکاری گسترده ای روبه رو خواهیم شد، همچنین در بسیاری از مشاغل نوسانات شغلی و بی ثباتی را شاهد خواهیم بود. در این میان سالمندان و بازنشستگان برای درک و به روزرسانی اطلاعات نیاز به بازآموزی مستمر خواهند داشت.

این شرایط باعث ایجاد یک محیط اقتصادی پویا نیز می شود که در آن افراد به شکل فزآینده ای از وظایف قبلی دور شده و به سمت مشاغل جدید می روند، مشاغلی که بیشتر روی تفکر خلاقانه و منحصر به فرد انسانی تمرکز می کنند. اما این تنها در صورتی می ‌تواند رخ دهد که نیروی کار دانش و مهارت کافی برای سرمایه گذاری در فرصت های جدید را داشته باشد، ضمن این که به آموزش مستمر نیز دسترسی داشته باشد.

با این حال پیش بینی مشاغل و مهارت های فردی و آموزشی همسور نیازمند باز اندیشی مداوم، ایجاد شواهد و تعدیل است. آموزش با صنعت باید همکاری نزدیکی داشته باشد تا مهارت های نوظهور و فرصت های شغلی جدید را در صنایع مختلف با موفقیت ایجاد کند.

دیگر فقط یک فرمول و یک روش برای همه وجود ندارد، سیستم های آموزشی باید با نیازهای نیروی کار که به سرعت تغییر می کند هماهنگ و سازگار شوند. در واقع یادگیری مادام العمر یکی از نیازمندی های بشر در جامعه آینده است. خطوط سنتی میان آموزش های دبیرستان، دانشگاه و محیط کار به کلی تغییر می کنند. باید منابع کافی برای دانش آموزان و خانواده های آنها تدارک دیده شود  تا برنامه های فردی و آموزشی برای دسترسی به مشاغل نیز ساده تر باشد. به نظر می رسد که نیاز است تا بودجه ای عمومی برای حمایت از این امر در نظر گرفته شود. سیستم آموزشی باید در تغییر مسیر، مشارکت و انطباق آموزش با نیازهای فردی و فرصت های اقتصادی بسیار ماهرانه عمل کند.

آموزش می تواند عنصر کلیدی موفقیت یا شکست در آینده باشد

سایر کشورهایی که با این چالش ها روبرو هستند ممکن است به سادگی تصمیم بگیرند که یک برنامه ملی ایجاد کنند تا اطمینان حاصل شود که مدارس آنها بیشتر بر مهارت های نرم تمرکز می کنند یا یک سیستم ملی کارآموزی ایجاد می کنند. همانطور که بارها اشاره شده است سیستم آموزشی کشور ما نیازمند یک بازنگری کلی است. در واقع ما نیاز به راه حل های برنامه ریزی شده برای ورود به دنیای آینده داریم. نبوغ ایرانی اصلی ترین سرمایه ای است که در  حال حاضر می توان به آن امید داشت، نبوغی که در سایه استراتژی های اشتباه آموزشی در حال کمرنگ شدن است. ما باید به دنبال مربیان خلاق، جامعه تجاری گسترده، شرکای آموزشی پیشرفته و مربیان کار آزموده برای آموزش رشد فکری و شخصیت دانش آموزان برای آینده باشیم

اگر واقع بینانه به این قضیه نگاه کنیم به جای کلاس های سنتی، دانش آموزان نیاز گسترده ای به حضور در کلاس های درسی جدید دارند، شیوه های آموزشی و منابع درسی به طور کلی باید تغییر کند، شیوه های آموزشی باید به سمت و سوی تحقیق و پژوهش حرکت کنند و منابع درسی جدید به سیستم آموزشی اضافه شود و یا ما خودمان به آن اضافه کنیم

سیستم های انجام تکالیف و همچنین امتحانات به طور کلی نیازمند تحول است و باید زمانی را برای آموزش ارتباطات و تعاملات اجتماعی در نظر گرفت. پس از ساعت های درسی نیز باید به ارتباط میان مشاوران مدرسه و اولیا مدرسه توجه کرد. نیاز است که خانواده ها نیز در دوره های کارآموزی و کلاس های فوق برنامه مناسب در خارج از مدرسه شرکت کنند تا بتوانند فرزند خود را در بهترین مسیر به سمت آینده هدایت کنند

البته اکنون خیلی زود است که در مورد موثرترین نوآوری ها صحبت کنیم اما همه آنچه در مورد آینده گفته می شود دارای نقاط مشترکی است که عبارتند از:

– نگاه به دانش آموزان باید نگاه به یک سرمایه و دارایی در آینده باشد.

– از قدرت مشارکت خانواده ها نباید صرف نظر شود.

– برای هر دانش آموز باید با توجه به استعداد و ظرفیت های منحصر به فردی که دارد برنامه ریزی شود.

– یادگیری باید به عنوان یک تلاش مستمر مورد توجه قرار گیرد که لزوما از منابع جامعه و مبتنی بر فناوری استخراج می شود.

– دانش آموزان باید با شیوه های بحث کردن، فکر کردن عمیق، یافتن ایده ها و آموزش مفهومی آشنا شوند تا به رهبرانی قدرتمند تبدیل شوند.

– به جای تمرکز روی یک مدل آموزشی روی شیوه های مختلفی از مدیریت و فرصت های یادگیری باید تمرکز کرد.

همه مواردی که به آنها اشاره کردیم  جایی در سیستم آموزش عمومی سنتی ندارند، در برخی از مدارس خصوصی شاهد اجرایی شدن بخش کوچکی از این شرایط هستیم، با این حال اگر به دنبال پیشرفت سریع در زمینه های مختلف باشیم باید یک بازنگری کلی در مورد محیط های آموزشی سنتی چه در سطح مدرسه و چه دانشگاه صورت گیرد و یا ما خودمان به طور خصوصی این تغییر را برای فرزند خود ایجاد کنیم.

مطمئنا در چالش پیش رو بدون راه حل های سیستمی ناکام خواهیم بود، رهبران، کارمندان و پیشه وران آینده در سیستمی که سراسر اشکال و نابرابری است و استعدادها در آن به طور مساوی کشف نمی شوند، پرورش پیدا نخواهند کرد.

در واقع اگر مربیان آماده نوآوری باشند اما سیستم چنین آمادگی نداشته باشد متأسفانه باید گفت که همچنان با مشکل مواجه خواهیم بود.

باید این حقیقت را پذیرفت که سیستم آموزشی ما متعلق به بیش از ۱۰۰ سال پیش است و اگرچه بازنگری های سطحی در آن اتفاق افتاده اما همچنان روی طراحی قدیمی خود هدایت می شود، به این ترتیب دانش آموزان حتی برای وقایع جامعه امروز جهانی آماده نیستند، چه برسد به آینده!

به این واقعیت ها توجه کنید

سیستم آموزشی ایران دانش آموزان را در مقایسه با سال های پیش دچار رکود آموزشی کرده است، در  حال حاضر نسبت ضریب هوشی دانش آموزان نسبت به سال های قبل کاهش داشته است و در بسیاری از علوم رتبه خوبی در میان کشورهای جهان نداریم.

دانش آموزان از دبیرستان با مهارت و دانش های لازم برای تحصیل در رشته ای که استعداد و توانایی آن را دارند فارغ التحصیل نمی شوند. ما هنوز نتوانسته ایم برای سیستم سنتی کنکور و روش های ورود به دانشگاه یک برنامه جامع، عملی و مدرن ارائه کنیم.

در حقیقت هزینه ای که برای آموزش نسل جدید در کشور سرمایه گذاری می شود عملا هیچ فایده ای ندارد. عدم آموزش مفهومی دروس ، آینده مبهم شغلی و درسی ، عدم انگیزه دانش آموزان برای تحصیل در رشته های کارآمد، سیستم نمره دهی اشتباه، سیستم مقایسه ای و امتحانی اشتباه و … از جمله مواردی است که باید به شکل اصولی مورد بازبینی فوری قرار گیرد.

روش های تدریس در دبیرستان و دانشگاه عملا دانش آموز و دانشجو را به یک موجود منفعل تبدیل می کند که سعی در قبولی دروس تئوری دارد، بدون این که بداند این دروس چه مزایا و فوایدی برای ورود او به اجتماع خواهند داشت. بخش عظیمی از دانش آموزان و دانشجویان هرگز در پروژه های پژوهشی و تحقیقی شرکت نمی کنند و حتی در ارائه پایان نامه ها نیز شاهد فعالیت های چشمگیری نیستیم و اغلب آنها از کتاب های دیگر کپی شده اند.

دسترسی به آموزش های تأثیرگذار تا حد زیادی به توانایی مالی فرد بستگی دارد که همین مسئله باعث توزیع ناعادلانه فرصت های آموزشی در میان نسل جدید می شود. چنین مسئله ای عوارض زیر را در پی دارد:

–  کودکان خانواده های ثروتمند و پردرآمد بیشتر از خانواده های بی بضاعت فرصت تحصیل و بهره مندی از هوش و استعداد را دارند.

– کودکانی که از گروه‌های اقلیت نژادی و قومی هستند، کودکانی که در فقر زندگی می‌ کنند و کودکانی که زبان انگلیسی یاد نمی‌ گیرند، ۲٫۵ برابر کمتر احتمال دارد که برای برنامه‌های تیزهوشان شناسایی شوند.

– دانش آموزان دارای معلولیت بیشترین آسیب را در جامعه آینده متحمل می شوند.

– امکان استفاده از فرصت های فوق برنامه برای دانش آموزان کم بضاعت، دانش آموزان روستایی که امکان دسترسی به اینترنت پرسرعت و دوره های آموزشی را ندارند، دانش آموزان معلول و … وجود نخواهد داشت.

ما باید به دنبال یک راه حل برای ایجاد فرصت های مساوی برای همه دانش آموزان با هر سطح توانایی مالی و فرهنگی باشیم

اصلاحات آموزش و پرورش کافی نیست

اگرچه طی چند دهه اخیر سیستم آموزشی کشور بارها تغییر کرده است اما هنوز نمی توان با قطعیت گفت که این تغییرات مثبت بوده، به نظر می رسد سیستم آموزشی کشور نیازمند یک تحول عظیم در سطح همگام سازی با جامعه جهانی است. ما هنوز به شیوه سنتی تدریس مکتبی پایبند هستیم، سیستمی که سال های سال است در کشورهای پیشرفته کنار گذاشته و ما برای رسیدن به جامعه جهانی همین امروز راه درازی در پیش داریم، هر سالی که برای تحولات آموزشی هدر می رود کشور ما را چند سال در مقایسه با کشورهای پیشرفته عقب می راند.

در واقع می توان با کمک سیستم آموزشی نوآور و خلاقیت مدار ، مسئله فقر و ناعدالتی های اجتماعی را تا اندازه زیادی کمرنگ کرده و آثار آن را در کشف استعدادها و فرصت شکوفاسازی آن خنثی ساخت.

اگرچه در سال های اخیر فرصت استفاده از تحصیلات دانشگاهی برای عده بیشتری از دانش آموزان فراهم شده است اما باید به این نکته نیز توجه داشت که عملا در دانشگاه های ایران هیچ موضوع مورد توجهی تدریس نمی شود، ضمن این که انتقاداتی نیز به شیوه های ورود به دانشگاه، انتخاب رشته و انتخاب منابع درسی وارد است که هریک می تواند موضوع مقاله ای جداگانه باشد.

به نظر می رسد در حال حاضر بیشترین بار مسئولیت روی دوش خانواده ها قرار گرفته است، در جایی که سیستم آموزشی کمترین توجهی به استعداد، خلاقیت و توانایی های دانش آموز ندارد، برای موفقیت در جامعه آینده این خانواده است که مسئول شکوفاسازی استعداد فرزندش و هدایت او در مسیری است که او را به مقصد می رساند. اگرچه همچنان سیستم های آموزشی غلط در کشور به جای استعداد پروری، استعداد سوزی می کنند.

در چنین جامعه ای پدیده فرار مغزها موضوعی است که به یک چالش نگران کننده تبدیل می شود، چنانچه در سال های اخیر به وفور شاهد چنین اتفاقی بوده ایم بدون این که برای حفظ این استعدادهای ناب تغییراتی در برنامه های آموزشی یا اشتغال زایی ایجاد کنیم. در واقع باید گفت عملا هیچ حرکتی برای افزایش توانایی سیستم آموزشی در پرورش استعدادها صورت نگرفته است بلکه همان اندک استعدادهای کشف شده نیز از دست رفته و مدار آموزش و پرورش کشور ما خارج شده اند.

همه دانش آموزان باید بدانند که در زمان فارغ التحصیلی چه آینده ای دارند، قادر به انجام چه کارهایی هستند، در کدام رشته ها توانایی بیشتری دارند و برای چه کاری استعداد خارق العاده ای دارند. مسئله ای که در ایران کمتر به آن توجه می شود. سیستم آموزشی ما به گونه ای طراحی شده است که هدف تحصیل در دانشگاه است، به هر قیمتی و در هر رشته ای، این باری به هرجهت بودن سبب می شود که در کنار مسائلی چون مشکلات اقتصادی و همگام نبودن با جامعه جهانی، علیرغم هزینه هایی که برای تحصیل در دانشگاه پرداخت می شود عملا هیچ علم آموزنده و کارایی در این بخش از تحصیلات دریافت نشود.

آیا مسئولین امر به کیفیت آموزش و کارایی آن توجهی داشته اند؟ آیا تا کنون این سوال مطرح شده است که هدف از تحصیلات دانشگاهی چیست و چرا باید برای دریافت مدارک دانشگاهی هزینه و وقت صرف شود؟ آیا سیستم آموزشی کشور ما در مقاطع مختلف قادر به شناسایی و پرورش استعدادها یا آموزش مهارت های لازم به دانش آموزان هست؟

به نظر می رسد زمان آن فرا رسیده است که در مفروضات خود در مورد ارائه آموزشی تجدید نظر اساسی کنیم. ما نمی‌توانیم با این سیستم آموزشی با موفقیت با عصر تکنولوژی و سفارشی‌ سازی مواجه شویم. اگرچه هیچ نقشه راهی وجود ندارد اما نیاز به یک تحول عظیم آموزشی در کشور احساس می شود.

به نظر می رسد که سیستم آموزشی کشور ما در حال حاضر تمرکز خود را روی توانایی خواندن، نوشتن و محاسبات معطوف کرده و جز یادگیری از روی منابع درسی مشخص هیچ هدف دیگری برای ارتقاء سطح دانش در کشور ندارد.

چنین کشوری، در سطح بین المللی با توجه به سرعت چشمگیر تحولات فناوری نمی تواند حرفی برای گفتن داشته باشد و به مرور همه قدرت خود را در بخش های مختلف به رقبا واگذار می کند. ما باید سیستم آموزشی جدیدی را برای ۱۰۰ سال آینده طراحی کنیم. ما نیاز داریم که نسل جدید را با شیوه ای متفاوت آموزش دهیم، ارزش آموخته های سنتی ما در مقابل حجم عظیم از داده های جامعه  امروز ناچیز است.

جمع بندی

ما امید داریم پاسخی برای پرسش های خود بیابیم، این که آیا سیستم آموزشی کشور ما پاسخگوی نیاز فرزندان ما در جامعه آینده خواهد بود؟ تعریف سواد در آینده کاملا متفاوت خواهد بود، آیا این سیستم آموزشی، خروجی های باسوادی را تحویل جامعه خواهد داد؟ ما در مورد آینده هیچ چیزی را با قطعیت نمی دانیم اما به خوبی می دانیم که این سیستم مریض آموزشی نمی تواند فرزندان ما را برای جامعه پیشرفته آینده آماده کند.

تا تغییرات اساسی در شیوه های آموزشی و منابع درسی صورت نگیرد عملا هیچ نبوغ جدیدی کشف نخواهد شد، ضمن اینه که کور سوی امید به پرورش استعدادها در چنین سیستمی خاموش می شود. وقت آن رسیده است که خانواده ها با دید باز و افکار آگاهانه به دنبال یافتن راهی برای سعادتمندی فرزند خود در آینده باشند که البته ما تصمیم گرفته ایم بجای تلاش بی‌فایده برای بهبود نظام آموزشی فرسوده فعلی آکادمی‌ آموزشی مدرن خود را با رویکردی کاملا جدید با نام آموزش رشد فکری و شخصیت دانش آموزان برای موفقیت در آینده راه اندازی کنیم که امیدواریم برای شما نیز مفید باشد.

Views: 881